Amy Goodman

Batı medyasında ilerici sol bir kez daha, bu kez Suriye'de, emperyalizmin ekmeğine yağ sürüyor. James Tracy'nin Global Research'de 22 Temmuz'da yayımlanan, “İlerici Gazeteciliğin Aldatma Mirası" adlı makalesinin çevirisini veriyoruz.

İlerici sol medya Suriye'nin ABD-NATO tarafından istikrarsızlaştırılmasında propaganda kanalı olarak hareket etmekte kararlı.

Böylelikle, politik vicdan sahibi olması nedeniyle emperyalizm ve şiddete karşı hareketlendirilebilecek kitleyi yatıştırmakta.

Tarih, “İlerici gazetecilerin” savaş başlatmak amacıyla kullanılmasının ilk olmadığını bize gösteriyor.

İngiltere gazetesi Guardian'da Charlie Skelton tarafından yazılan bir rapor, Batı haber kaynaklarının ABD-NATO liderliğindeki Suriye müdahalesinin becerikli ve zengin finansmanlı kamuoyu ilişkileri uygulayıcıları tarafından yürütülen propaganda kampanyasında, istekli kurbanlar (veya suç ortakları) olarak kalmaya devam ettiklerini anlatıyor.

Skelton'a göre, “sözcüler, yani 'Suriye uzmanları' , 'demokrasi aktivistleri' … Esad rejimine karşı 'aciliyet isteyen', 'uyaran' ve 'harekete geçilmesini isteyen' kişiler Suriye'ye 2011'de Libya'da verilen ilacın aynısının NATO tarafından verilmesini isteyen karmaşık ve zengin maddi kaynaklı bir kamuoyu ilişkileri yönetimi çabasının parçaları. Skelton, “Onlar askeri müdahale ve rejim değişikliği fikrini pazarlıyorlar” diyor.

“ve anaakım medya bunu satın almak üzere oldukça hevesli. Suriye muhalefetini temsil eden “Aktivistlerin” ve sözcülerin çoğu ABD ve Londra ile yakından (ve çoğu durumda da maddi olarak) bağlantılı – müdaheleyi yapacak kişilerin bizzat kendileri ile. Bu da bu kaynaklardan gelen istatistiklerin ve haberlerin sadece haber olamayacağı – ikna oluşturma amacında olduğu, bir halkla ilişkiler kampanyası olduğu anlamına geliyor” [1]

Bu büyüklükteki bir ifşanın diğer büyükbaş Batı medyasında Suriye'deki durumu yeni baştan gözden geçirmeleri sonucunu doğuracağı düşünülüyorsa, bu oldukça yanlış bir düşünce.

Amy Goodman'ın "Democracy Now" adlı haber programı buna iyi bir örnek. “Arap Baharının” renkli devrimlerinin başından itibaren ABD'deki “bağımsız” ilerici-Sol gazeteciliğin en ileri örneği haberlerini şaşırtma ve karartma ve böylelikle de Mısır, Libya ve şimdi de Suriye'de rejim değişimi kampanyasına destek olma yönünde yaptı. Libya ve Suriye'deki dezenformasyon taktikleri ve ölüm mangaları kolaylıkla anlaşılabilirdi. Zira, bu taktikler 1980'lerde Reagan yönetimi tarafından Orta Amerika'daki özgürlükçü halk hareketlerine karşı kullanılmıştı.

Finian Cuningham, Democracy Now'ın yandaşlarının güvenilirliği nedeniyle Goodman'ı düzenli olarak izlediklerini gözlemlemiş; “yönetenlere bir istisna” olduğu açıkça kabul edilmiş – en kayda değer meseleler ve kişiler hakkında “sağır edici bir sessizliğin” hakim olduğu kısıtlandırılmış şirket medyasına karşı yorulmaz bir şövalye.” [3] Bugün Goodman'ın yere göğe sığdıramadığı programı Batı- destekli paralı askerlerin Suriye halkına karşı işlediği şiddete destek sunuyor.

Goodman ve benzer Sol medya, işin içine giriyor ve ikna ediyor. Bunun nedeni, şirket medya kontrolüne, ekonomik sömürü ve savaş kışkırtıcılığına karşı duruşları.

Bu özellikler, Goodman ve Democracy Now'ı dezenformasyonun en etkili yayıcılarından birisi haline getiriyor. Bunun da ötesinde, eğitimli ve sözünü sakınmayan bir kitleyi yatıştırma hizmetleri Goodman ve ekibinin kınadıklarını iddia ettikleri askeri saldırganlığa yardım ediyor ve teşvik ediyor. “Arap Baharı” nın programlarında geniş bir şekilde ele alınışı, NATO ve Obama yönetiminin insani gerekçelerle sürekli terörizm ve savaş kampanyasının halis halkla ilişkiler yönetimi olarak tanınmalı ve kınanmalı. [4]

19 Temmuz'da, ancak anonim kalma güvencesiyle katılan gizemli bir “Suriyeli aktivist”le yapılan röportajdan sonra, Democracy Now programı McClatchy’nin Beyrut temsilcisi David Engers'i de programa kattı. Enders, kendiliğinden halkçı devrimin ivme kazandığı bir zamanda üst-düzey Suriye hükümeti yetkililerinin öldürülmesiyle sonuçlanan ABD-NATO destekli silahlı ordunun faaliyetlerini temsil ediyor.

“İsyanın sayıca arttığını ve örgütlenme yeteneğinin de ilerlediğini gördük. Ve Esad ve onun etrafındakilere birden fazla kere saldırmaya çalıştılar... Bu gördüğümüz, kitlesel bir isyanın ağırlığı altında unufak olan bir hükümet. Bu isyanı bastıramıyor.” [5]

Goodman ve Democracy Now aslında ilerici gazeteciliğin en büyük sapkınlığını sergiliyorlar: bilinçli olarak kamuoyunun inancını performansında ve ahlaki doğruluğunda en son savaşı teşvik etmek için kullanmak – ki bu neredeyse yüz yıldır süren bir gelenek. O zamanlar Goodman'a kayda değer biçimde benzeyen kamuya mal olmuş kişilikler Amerikan kamuoyunu 1. Dünya Savaşı'na girilmesi için görevlendirilmişlerdi. Bu, hükümet tarafından liberal şövalyelere geniş halk kesimi tarafından nasıl saygı duyulduğunun dikkatle değerlendirilmesi ile yapılmıştı.

Amerikan halkını savaşa girmeye ikna eden ilerici sol

Nisan 1917'de Demokrat Parti Genel Başkanı Woodrow Wilson Amerika'yı savaşa soktuğunda “dünyayı demokrasi için güvenli bir yer haline getireceğine” söz vererek Amerika'nın önde gelen ilerici gazetecilerine kararsız Amerikan nüfusuna savaşı “satmaları” için çağrı yapmıştı. Bu “satma” şimdiye değin kotarılan en büyük propaganda kampanyası aracılığı ile yapılmıştı. Wilson'un savaş amacıyla liberal desteği arkasına almasını garantilemedeki tedirginliği, iyi bilinen “İlerici gazetecilerin” halkın kafasındaki güvenilirliklerini, geçmişteki hükümet ve şirket yolsuzlukları ortaya çıkartma işleri ile nasıl kullandıklarını anlamasını sağlamıştı. Bu tarz gazetecilerden olan George Creel, Wilson tarafından yeni kurulan Kamu Enformasyonu Komitesi'nin liderliğine getirmişti. New Republic editörü Walter Lippman ve “halkla ilişkilerin babası” Edward Bernays da kurula “Amerika’yı tanıtmak” amacıyla yurtiçi ve uluslararası kampanya kurulunun başına getirilmişlerdi.

Stuart Ewen, Creel'in ABD'deki İlerici yazarlar ile geniş çaplı bağlantıları nedeniyle, Wilson savaş çabasında Creel'in bu entelektüel işçileri “liberal fikirler ile savaş amacı arasında görünür bir bağlantı kurmak amacıyla” biraraya getireceğine emindir. “Wilson'un varsayımı genel olarak doğrulandı. Savaş ilan edildiği zaman, İlerici gazetecilerden ateşli bir nesil savaş çabasının üzerini çok ihtiyaç duyulan liberal-demokratik retorikten oluşan bir peçe ile sardılar.”

Rockfellerlar ve Ludlow katliamındaki kötü şöhretleri örneğindeki gibi alaycı eleştirileri iyi bilinen Creel, “bir 'kapitalist' savaşa” karşı şüphenin hakim olduğu bir zamanda bir propaganda tertibatının liderliğini yapacak mükemmel bir adaydı. “Kamuoyunun aklını savaşa doğru itme anı geldiğinde, özellikle alt sınıflardaki savaş karşıtı hisler tarafından tehdit edilen karmaşa, Lippman'ın 'rızanın oluşturulması' olarak adlandırdığı duruma ihtiyaç duyurdu.” [6]

[Savaşı] pazarlama çabasının ölçek ve karmaşıklıkta rakipsizdi. CPI sadece resmi olarak haber ve enformasyonu sansür etme yetkisine değil, aynı zamanda haber ve enformasyon imal etme yetkisine sahipti. Gelişkin ve çok boyutlu reklam ajansı olarak rol alırken, Creel'in operasyonu “halka enformasyonun akışının değişik yollarını araştırdı ve bu kanalların savaş yanlısı materyalle dolup taşmasını sağladı.”

Komite'nin yurtiçi ayağı 19 altbirimden oluşuyordu ve bu altbirimlerden her birisi özel bir propaganda şekline tahsis edilmişti. Bunlardan bir tanesi olan “Haber Birimi” 6 bin basın açıklaması dağıttı ve savaşla ilgili enformasyonun akışındaki ana kanal oldu. Ortalama bir haftada, 20 bin gazete sütunu CPI propagandası tarafından oluşturulan veriye yer verdi. Çok kaynaklı Özellikler Birimi, popüler öykü yazarlarının, kıza hikaye yazarlarının ve deneme yazarlarının yardımlarını listeledi. Bu anaakım Amerikalı yazarlar resmi çizgiyi herkesin anlayabileceği bir formda her ay 12 milyon kişiye ulaşacak şekilde yayınladılar. Benzer çabalar sinema, sabunköpüğü şovlar ve doğrudan reklam alanlarında da yapıldı. [7]

Creel'in kendisi, şüpheci Amerikan halkına savaşı pazarlamak için düşünce kontrolü tertibatları için gösterilen muazzam çabayı hatırlıyor:

"İngiliz, Fransız ve İtalyan propagandasının direktörlerinin bizim külliyatımızın parlak ve konsantre etkililiği ile diğerlerinin çok üzerinde olduğu konusunda hemfikir oldukları hem CPI hem de Amerika için gurur kaynağı.”[8]

Creel'in hatıralarının yanısıra, liberal-düşünceli Lippman ve Bernays, CPI'daki deneyimleri sonucunda kolayca şekil verilebilen ve umutsuz bir şekilde yanlış bilgilendirilmiş kamuoyunun ciddi bir karar verebileceğine güvenememeleriydi. Onlara göre, kamuoyunun fikri teknokratlar (Lippman) “örgütlü bir istihbarat” tarafından yaratılmalıydı veya “görünmez bir hükümet tarafından” “mühendisçe inşa edilmeliydi” (Bernays) ve bu süreçte ortalama vatandaş atıl izleyici olarak varsayılmalıydı.[9]

İlerici-sol gazetecilerin Bush-Cheney'in Nazi benzeri zulüm politikalarına uzun ve gayretli muhalefeti veri alındığında, Democracy Now gibi programlar, Obama yönetiminin renkli devrimlerini ve “insani” politikalarla askeri müdaheleyi, şiddet ve emperyalizme en yüksek hassasiyeti olan kitleye hoş gösterecek gerekli dezenfermasyonu yayan dengeleyici platform görevi görüyor.

Bu olay, gerçekten alternatif haber kanallarının çoktan işaret ettiği modern tanıtım çabalarının karmaşıklığını ve etkililiğini, soldaki bir çok kişinin saflığını, ve klasik propaganda tekniklerinin hiçbir zaman ölmediğini kanıtlıyor. Daha çok, bu tekniklerin, kamuoyu hissiyatını kaydırmak ve kandırılmanın gerekçelerinin tahmin etmek amacıyla devamlı olarak rafine edildiğini ve genişletildiğini gösteriyor.

Notlar:

[1] Charlie Skelton, “Suriye Muhalefeti : Konuşmaları Kim Yapıyor?" Guardian, 12 Temmuz 2012.

[2] Finian Cunningham, “Demokrasi Şimdi ve 'İlerici' Alternatif Medya : Emperyalizm ve Savaş için Amigolar” 13 Temmuz 2012, GlobalResearch.ca.

[3] Amy Goodman, David Goodman ile, Yöneticilere İstisnalar: Petrol bulaşmış Politikacıları, Savaş tan kar edenleri ve Onları seven medyayı deşifre Etmek, New York: Hyperion, 2004, 7.

[4] Temel Veriler : Zulümü engelleyen ve cevap veren yeni gereçler için kapsamlı bir strateji, Beyaz Saray Basın Açıklaması, 4 Ağustos 2011.

[5] Democracy Now! “Suriye'den bildiren David Enders Esad rejiminin unufak olduğunu söylüyor”, 19 Temmuz 2012.  Bu gözlem, Democracy Now'ın Libya ve Suriye haberlerinin amblemi niteliğinde ve Suriye'deki huzursuzluğun ana kaynaklarına dair önemli raporlar ve analizler sunan gerçek alternatif haber kaynaklarına keskin bir karşıtlıkta. Örneğin, 7 Eylül 20122 tarihli Volatirenet.org''daki Thierry Meyssan'ın “Libya'da El Kaide Adamları nasıl güç kazandı” makalesi; Tony Cartalucci'nin Land Destroyer Report'ta 24 Aralık 2011'de yayımlanan Zaman çizelgesi ve Tarih : 'Arap baharı' mühendisliğinde Bir Yıl. Küresel hegamonyaya bir adım daha yakın” makalesi; Webster Tarpley'in PessTV'de 10 Mayıs 2012 tarihli “NATO destekli ölüm mangaları Suriye'deki huzursuzluğun ana nedeni” makalesi; Stephen Lendman'ın “Yolayrımındaki Suriye: ABD_NATO Plan B'yi mi tasarlıyor?” adlı GlobalResearch.ca'da 2 Nisan 2012'de yayımlanan makalesi.

[6] Stuart Ewen, Halkla İlişkiler! Dönmenin Sosyal Tarihi, New York: Basic Books, 1996, 109-110.

[7] Aaron Delwiche, Propaganda : Savaş zamanı propagandası: 1. Dünya Savaşı, Halk Enformasyon Komitesi, 20 Temmuz 2012 ('de erişildi) George Creel, "Amerika'ya nasıl reklam yaptık? New York: Harper and Brothers, 1920.

[8] Creel, 113.

[9] Walter Lippmann, Public Opinion, New York: Free Press, 1997 (1922); Edward L. Bernays, Propaganda, New York: Ig Publishing, 2005 (1928); Ayrıca şu da kayda değer : Lippmann, The Phantom Public, New York: Transaction Publishers, 1927, and  Crystallizing Public Opinion, New York: Bonni and Liveright, 1929.

29 Temmuz 2012

 YAZININ ORİJİNALİ:

"Progressive" Journalism's Legacy of Deceit

by Prof. James F. Tracy

Global Research, July 20, 2012

James Tracy is Associate Professor of Media Studies at Florida Atlantic University. He is an associate of Project Censored and blogs at memorygap.org.

Progressive-left media persist in acting as propaganda outlets for the US-NATO destabilization of Syria, thus placating a politically conscious audience that might otherwise be mobilized against acts of imperialism and violence. The historical record suggests how this is not the first time "Progressive publicists" were used tosell a war.

A recent report in the UK Guardian by Charlie Skelton explains that Western news outlets remain willing victims (or accomplices) in a propaganda campaign for US -NATO led Syrian intervention being carried out by skilled and well-financed public relations practitioners. According to Skelton, “the spokespeople, the ‘experts on Syria’, the ‘democracy activists’ … The people who ‘urge’ and ‘warn’ and ‘call for action’" against the Assad regime are themselves part of a sophisticated and well-heeled public relations effort to allow NATO forces to give Syria the same medicine administered to Libya in 2011. “They're selling the idea of military intervention and regime change,” Skelton reports,

“and the mainstream news is hungry to buy. Many of the "activists" and spokespeople representing the Syrian opposition are closely (and in many cases financially) interlinked with the US and London – the very people who would be doing the intervening. Which means information and statistics from these sources isn't necessarily pure news – it's a sales pitch, a PR campaign.”[1]

If one thinks that a revelation of this magnitude would be cause for other major Western news media to reassess their reportage of the Syrian situation they would be greatly mistaken. Amy Goodman's Democracy Now is a case in point. Since the beginning of the “Arab Spring” color revolutions the foremost broadcast venue of “independent” progressive-Left journalism in the United States has used its reportage to obfuscate and thereby advance the campaign for regime change in Egypt, Libya, and now Syria. The tactics of disinformation and death squads employed in Libya and Syria should be easily recognizable since they were refined against popular Central American moves toward popular enfranchisement by the Reagan administration during the 1980s.

As Finian Cunningham recently observed [2] Democracy Now’s adherents look to Goodman on a regular basis because of her perceived credibility; she is the self-avowed “ exception to the rulers”—a tireless crusader against the restrictive corporate media where there remains a “deafening silence … around the issues—and people—that matter most.”[3] Today Goodman’s vaunted program is contributing to the very violence being committed by Western-backed mercenaries against the Syrian people.

Goodman and similar Left media are engaging and convincing precisely because of their posturing against corporate media control, economic exploitation and war mongering. Occupying the outer contours of National Public Radio's milquetoast programming, Democracy Now’s self-described “independent” reportage takes on a certain aura of authenticity among its supporters—mainly progressives with concerns for social justice and human rights.

Such characteristics make Goodman and Democracy Now among the most effective sowers of disinformation. Further, their role in assuaging an educated and otherwise outspoken audience serves only to aid and abet the wanton military aggression Goodman and her cohorts claim to decry. In light of the program’s broader coverage of the “Arab Spring,” such reporting must be recognized and condemned as sheer public relations for NATO and the Obama administration’s campaign of perpetual terrorism and war on humanitarian grounds.[4]

On July 19, shortly after interviewing a mysterious “Syrian activist” who allegedly participated only with the assurance of anonymity, Democracy Now brought on McClatchy’sBeirut correspondent David Enders, who presented the US-NATO-backed mercenary army’s actions that resulted in the deaths of high-level Syrian government officials as part of a spontaneous popular revolution that was gaining momentum.

“We’ve seen the rebellion grow in numbers and as far as its organizational capability. And they’ve attempted to strike at Assad and his inner circle multiple times … I think what we’re seeing is just the government crumbling under the weight of a massive rebellion. It simply can’t put it down.”[5]

Goodman and Democracy Now are in fact upholding progressive journalism's greatest perversion: consciously using the public's faith in its performance and moral rectitude to promote the latest war—a tradition that dates back almost one hundred years. At that time journalists with public personae remarkably similar to Goodman’s were employed to persuade the American public on US entry into World War One. This was done with the government's careful consideration of how ostensibly liberal crusaders were held in high regard by the broader public.

In April 1917, when Democratic President Woodrow Wilson led America into the war that he promised would "make the world safe for democracy," he called on some of America’s foremost progressive journalists to “sell” the war to a reluctant American population through the greatest propaganda campaign ever put together. Wilson’s anxiety over securing liberal support for the war effort brought him to recognize how well known “Progressive publicists” exercised credibility in the public mind through their previous work in exposing government and corporate corruption. One such journalist was George Creel, who Wilson tapped to lead the newly formed Committee on Public Information (CPI). New Republic editor Walter Lippmann and "father of public relations" Edward Bernays were also brought on board the elaborate domestic and international campaign to "advertiseAmerica."

Because of Creel’s wide-ranging connections to Progressive writers throughout the US,Wilson was confident that Creel would be successful in getting such intellectual workers on board the war effort, “to establish a visible link between liberal ideals and pursuit of the war,” Stuart Ewen observes. “On the whole, Wilson’s assumption was justified. When the war was declared, an impassioned generation of Progressive publicists fell into line, surrounding the war effort with a veil of much-needed liberal-democratic rhetoric.”

Well known for his derisive critiques of big business interests, such as the Rockefellers and their infamous role in the Ludlow massacre, Creel was the perfect candidate to lead a propaganda apparatus at a time when suspicion toward “a ‘capitalists’ war’” was prevalent. “When the moment to lead the public mind into war arrived, the disorder threatened by antiwar sentiments—particularly among the lower classes—was seen as an occasion that demanded what Lippmann would call the ‘manufacture of consent.’” [6]

The sales effort was unparalleled in its scale and sophistication. The CPI was not only able to officially censor news and information, but to manufacture it. Acting in the role of an advanced and multifaceted advertising agency, Creel's operation "examined the different ways that information flowed to the population and flooded these channels with pro-war material."

The Committee's domestic organ was comprised of 19 subdivisions, each devoted to a specific type of propaganda, one of which was a Division of News that distributed over 6,000 press releases and acted as the chief avenue for war-related information. On an average week, more than 20,000 newspaper columns carried data provided through CPI propaganda. The Division of Syndicated Features enlisted the help of popular novelists, short story writers, and essayists. These mainstream American authors presented the official line in a readily accessible form reaching twelve million people every month. Similar endeavors existed for cinema, impromptu soapbox oratory (Four Minute Men), and outright advertising. [7]

Creel himself recalls the unparalleled efforts of the thought control apparatus he oversaw to sell the war to a skeptical American public.

"It is a matter of pride to the Committee on Public Information, as it should be to America, that the directors of English, French, and Italian propaganda were a unit in agreeing that our literature was remarkable above all others for its brilliant and concentrated effectiveness."[8]

Alongside Creel's recollections, out of their experiences in the CPI the liberal-minded Lippmann and Bernays wrote of their overall contempt for what they understood as a malleable and hopelessly ill-informed public that could not be trusted with serious decision-making. In their view, public opinion had to be created by an “organized intelligence” of technocrats (Lippmann) or “engineered” by “an invisible government” (Bernays), with the average citizen relegated to the role of idle spectator.[9]

Given the backdrop of progressive-left journalists’ lengthy and ardent opposition to the Bush-Cheney policies of Nazi-like atrocities and plunder, venues such as Democracy Now are poised to serve as platforms for disseminating the necessary disinformation to make the Obama administration’s color revolutions and "humanitarian" policy of military interventions seem palatable to the very audiences whose sensibilities are most opposed to violence and imperialism.

The phenomenon attests to the sophistication and efficiency of modern publicity efforts that genuinely alternative news outlets have long pointed to, the gullibility of many on the Left, and the extent to which vintage propaganda techniques never truly die. Rather, they are consistently refined and expanded in anticipation of shifting public sentiment and rationales for deception.

Notes

[1] Charlie Skelton, "The Syrian Opposition: Who's Doing the Talking?" Guardian, July 12, 2012,http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2012/jul/12/syrian-opposition-doing-the-talking

[2] Finian Cunningham, “’Democracy Now’ and the ‘Progressive’ Alternative Media: Valued Cheerleaders for Imperialism and War,” July 13, 2012, GlobalResearch.ca,http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=31874

[3] Amy Goodman with David Goodman, The Exception to the Rulers: Exposing Oily Politicians, War Profiteers, and the Media that Love Them, New York: Hyperion, 2004, 7.

[4] Fact Sheet: A Comprehensive Strategy and New Tools to Prevent and Respond to Atrocities, White House Press Release, August 4, 2011, http://www.whitehouse.gov/the-press-office/2012/04/23/fact-sheet-comprehensive-strategy-and-new-tools-prevent-and-respond-atro

Reporter David Enders Says Assad Regime Crumbling to ‘Grassroots Rebellion,’” July 19, 2012,http://www.democracynow.org/2012/7/19/back_from_syria_reporter_david_enders. The observation, emblematic of Democracy Now's overall Libyan and Syrian coverage, stands in stark contrast to the stories from genuine alternative news outlets providing important reports and analyses explaining the root causes of the Syrian unrest. For example, see Thierry Meyssan, “How Al Qaeda Men Came to Power in Libya,” Voltairenet.org, 7 September 2011, http://www.voltairenet.org/How-Al Qaeda-men-came-to-power-in; Tony Cartalucci, A Timeline & History: One Year Into the Engineered ‘Arab Spring,’ One Step Closer to Global Hegemony,” December 24, 2011, Land Destroyer Report,http://landdestroyer.blogspot.co.uk/2011/12/2011-year-of-dupe.html; Webster Tarpley, “NATO-Backed Death Squads Basic Cause of Syria Unrest,” PressTV, May 10, 2012,http://www.presstv.com/detail/240482.html; Stephen Lendman, "Syria at the Crossroads: Is US-NATO Contemplating a Plan B? GlobalResearch.ca, April 2, 2012, http://www.globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=30087.

[6] Stuart Ewen, PR! A Social History of Spin, New York: Basic Books, 1996, 109-110.

[7] Aaron Delwiche, Propaganda: Wartime Propaganda: World War I, The Committee on Public Information, Accessed July 20, 2012 at http://www.propagandacritic.com/articles/ww1.cpi.html; George Creel, "How We Advertised America,

[8] Creel, 113.

[9] Walter Lippmann, Public Opinion, New York: Free Press, 1997 (1922); Edward L. Bernays, Propaganda,New York: Ig Publishing, 2005 (1928); See also Lippmann, The Phantom Public, New York: Transaction Publishers, 1927, and  Crystallizing Public Opinion, New York: Bonni and Liveright, 1929.

 http://www.gazetevatanemek.com/

Yorumlar