Devlerin savaşı da yıkımı da büyük oluyor.

Dev bir imparatorluk haline gelmiş olan Osmanlı, din eksenli yöntemlerle askerlerini seferden sefere, zaferden zafere koştursa da bilimsel gelişmeleri hasıraltı etmenin ağır sonuçlarını, elde ettiği toprakları kaybetmesiyle yaşadı, yaşattı.

Avrupa, Amerika ve Rusya

Kilise papazları ve zenginlerin otoritesine karşı bin yıllık mücadeleyi kazanmış Avrupalı,

Hristiyanlığı yayma amaçlı yola çıktığını söyleyerek, Aztekleri, İnkaları, Mayaları, Kızılderilileri, ortadan kaldırarak Amerika kıtasında din yerine bilimi esas alan bir devlet meydana getiren İspanyollar, İngilizler, Fransızlar, Yahudiler,

Eğitimi ön plana çıkarıp, "Soylular"ı, "Burjuvazi"yi ortadan kaldırmayıp, "Ruhban"lığı sosyal planda sadece bir meslek haline getirmeseydi, bugünkü etkin Rusya kalır mıydı?

Geçmişte bir devken, Rusya tarafından hasta adam ilan edilerek;  Devlerin arasında kalışının en hazin öyküsüdür, savaş sonrası ilk dış borcun alındığı Kırım Savaşı, Osmanlı İmparatorluğu için.

Osmanlı imparatorluğu dağılmış olsa bile ilan edilen Türkiye Cumhuriyeti Devleti, Türkler, dünya devleri için halen yok edilmesi gerekeli bir tehlikeydi ve farklı yöntemler bulunmalıydı.

Cephe savaşı ile yenilemeyeceği, tamamen yok edilemeyeceği anlaşılan ülkelerin ele geçirilmesi uzun vadede sonuçlar veren, eğitim yoluyla olmaktadır. Batılılaşma döneminde harp okulunu Fransızlar açıyor, sonradan Almanlar öğretmen olarak görev yapıyor. Osmanlı Döneminde sadece İstanbul’da; 83 İngiliz, 44 Rus, 24 İtalyan okulu mevcut. Bu okullar aracılığıyla sözle Müslümanım, diyen, hatta Müslümana Müslümanlığı öğretmeye kalkan -ve bunda da başarılar elde etmiş olan- Türkçe konuşan misyonerler yetiştirilmekteydi. Tarihçi, araştırmacı yazar Hasip SARIGÖZ “Amerika” başlıklı yazısında Osmanlı’daki yabancı okulları şöyle ele almış;

“Yıl 1786 idi.

İlk defa, ABD bandıralı bir gemi Osmanlı limanlarından birine yanaştı.

Adı “Grand Türk” idi…

İçine taşıdığı yolcular ise, Anadolu’ya ekilmek üzere gönderilen ilk nifak tohumları olan misyonerlerdi.

İlk önce İzmir ve çevresine yuvalandılar.

Türk devletinin geniş hoşgörüsünden (aslında gafletinden) yararlandılar!

Anadolu’da birçok misyoner okulu açtılar. Okullarına öğrenci olarak da daha çok Bulgarları, Ermenileri, Rumları, İngilizleri, Yahudileri ve Kürtleri aldılar!

Yeni kiliseler kurdular etrafında cemaatler oluşturdular, Matbaalar kurdular ve maalesef bu milletin aleyhinde binlerce kitap, dergi vb. basmak suretiyle kararlı bir şekilde faaliyetlerine devam ettiler!

1863 yılına gelindiğinde bu matbaalarda Ermenice, Rumca, Bulgarca, İbranice, Kürtçe ve Türkçe olmak üzere basılan kitap sayısı 160.000’i aşmaktaydı. 1900 yılına gelindiğinde ise sadece Anadolu’da (İstanbul dâhil) 400’ü aşkın okulda 17.500 civarında öğrenci okutmaktaydılar” tespitinde bulunmakta.

Mustafa Kemal Atatürk tüm bu yabancı okulları kapatmış olsa bile, yurt içinde kalan misyonerler bir yolunu hep bulmuşlardır.

2’nci Dünya Savaşı sırasında bir taraftan Hitleri’in Rusya içlerine girmesine, diğer taraftan Rusların Berlin’e bayrağını dikmesine destek olmuş olan Amerika, her ikisinden de üstün olarak uzun vadeli amaçlarına ulaşmış haldeyken,

Rusya’nın Boğazlardan üs ve Ardahan’dan toprak istemesiyle 1941 yılında başlayan Türkiye Amerika yakınlaşması NATO’ya girişle devam etmiş, yeni cemiyetler ve okullar da böylece, yeniden yaşam bulmuş halde, tıpkı Amerika destekli İlim Yayma Cemiyeti gibi.

İlim Yayma Cemiyeti altında toplanan dini rejimden yana olanlara en büyük desteği, onlara göre, dindar olan Amerika sağlamış halde.

Gericileri destekleyerek hedef ülkelere yayılan Amerika ve İngiltere, NATO’ya girişten sonra Nur cemaati lideri Said-i Nursiyi Demokrat Parti yoluyla ön plana çıkartarak; Almanya’da çalışan, Nurcu, Abdull Muhsin Alkonavi ile evli Rotraund Scher, Şule Yüksel (sıkmabaş şule) ile ilk türban çıkarmasını bağımsızlığın timsali olan Samsun’dan başlatması, ardındaki uluslararası operasyonu yeterince açıklamaktadır.

Türban ile birlikte gericilerin çelişkileri de ortaya çıkmıştır.

Bir taraftan; türban taktığı için –ki ilk başlarda ücret karşılığı türban takışlar da mevcut- kız çocuklarının devlet kurumlarına, üniversitelere giremeyişi basında, Cuma namazları sonrası yapılan eylemlerle mağduriyet olarak halk arasında kabul gördürtülürken;  yine aynı kesimin tarikat liderlerince, siyasetçilerince “kadının görevi çocuk yapmak, ev işleridir, kadın kahkaha atamaz, yüzünü gösteremez, kızlar okuyunca erkekler evlenecek kız bulamıyor, evdeki işler yetmiyor mu?, kadınlar iş aradığı için işsizlik yüksek, hamile kadının sokakta dolaşması terbiyesizliktir, ben zaten kadın erkek eşitliğine inanmıyorum, örtüsüz kadın perdesiz eve benzer, perdesiz ev ya satılıktır ya da kiralıktır” şeklinde beyanlar verilmekteydi.

Toplumları nasıl yönlendireceğini bilen gelişmiş ülkeler, çağdaş kurallara sahip Türkiye’yi din eksenine çekmek ve kulvar dışına atmak için “türban” diye bir örtünme şeklini simgeleri haline getirmişler ve türban taktığı için mağdur olanları gündemde tutarak, kitleleri toplu hareket ettirerek hedeflerine ilerlemişlerdir. İslam dininde türban yoktur diyen din alanında ilim sahiplerinin katledilişini de unutmamak lazım…

Çuval…

Türban tartışmaları hız kesmeden devam ederken, türban iktidarları belirlerken; 4 Temmuz 2003’te, hem de Amerika’nın bağımsızlık gününe denk gelecek şekilde, Türk askerinin başına Irak’ta Çuval geçirilmiştir, türbanı da destekleyen güç tarafından.

2’nci Dünya savaşı sırasında; hem Hitler’i hem de Rusya’yı aynı zamanda desteklemeyi bilebilen Amerika, İngiltere; ele geçirmek istediği devletler üzerinde neyi kullanabileceğini çok iyi bilmekte.

Ve Başkanlık

Başkanlık, NATO’ya girişten sonra Amerika’nın Türkiye’ye biçtiği bir yönetim şeklinden, verdiği görevden başkaca bir şey değil. Türkiye’nin NATO’ya kabul edildiği 1952 yılında, verilen bu görevi General Cafer Tayyar Eğilmez şöyle açıklamakta: “Şimdi Türkiye'nin NATO'da yer almasının asıl anlamına gelelim. NATO'ya alınmamızın asıl amacı Orta Doğu Cephesini kurmaktır. Orta Doğu'nun Pakistan, Afganistan, İran ve Türkiye ile birlikte bütün bir Türk ve İslam Camiasının TEK BİR FEDERASYON şeklinde birleştirilmesidir. Bu doğrultuda bir Orta Doğu Devleti Batı'da nasıl ilgili devletlerden oluşan NATO nasıl kurulmuşsa, Orta Doğu'da da Orta Doğu Federasyonu kurma görevi verilmiştir Türkiye'ye."

Türkiye’de laiklik istemeyen Amerika (ve İngiltere) iki tarikata özel önem vermekte. Nurcular ve Nakşiler… Ortak hedefte ilerlerlerken, gerektiğinde bu tarikatları birbirleri ile savaştırmakta ve bu savaştan kendisi her hâlükârda kazançlı çıkmaktayken, Türkiye ise gün geçtikçe geriye gitmektedir.

Laik, Üniter, Demokratik Türkiye’den rahatsız olan ülkeler, tüm bu değerleri yıkmak için dinci ve bölücü örgütleri desteklemekten geri durmuyorlar.

Ülkenin kurucusu Atatürk’e “deccal, put, sarhoş, ayyaş,  beton kafa, Ata’ya saygı duruşunda sap gibi ayakta durmaya gerek yok – ya Theodor Herzl?-“ gibi her türlü hakaret edilirken; örneğin, bebekler dâhil otuz beş bin insanımızın katili Abdullah Öcalan’a iltifatlar “sayın ifadeleri, Öcalan bölgenin durumunu daha sağlıklı yorumluyor, Öcalan Türkiye’nin önünü açıyor, Sayın Öcalan demeyi ve PKK bayrağı açmayı suç olmaktan çıkardık, Öcalan’ın düşüncesi bizim de düşüncemiz…” şeklinde değil miydi? Öcalan’ı ileriyi gören insan, bilge insan, lider gösterme çabaları kimler tarafından yapıldığı arşivlerde tazeliğini korumakta. Türk insanına düşen ise, tüm bunları iyi araştırmak, ne yapmak istediklerini kavramak ve yorumlamak kalıyor. Kaldı ki Abdullah Öcalan’da Başkanlık istediğini İmralı Notları adlı kitapta yeterince açıklamış halde.

Atatürk, döneminde sanayi tesisleri, fabrikalar, kurumlar ülkenin hızla gelişmesine katkı sağlamış, uçak fabrikası uçak ihraç etmişken, günümüz bilgi dünyasında halen bir yerli otomobili dahi olmayan Türkiye var, üstelik de koalisyon olmadan, 15 yıldır tek parti tarafından idare ediliyor olmasına rağmen.

Gelinen noktada, Batı’dan, Amerika’dan, İsrail’den teknoloji, tohum ithalatının ötesinde, Doğu’dan, Ortadoğu’dan milyonlarla ifade edilen insan ithalatına da başlanmış halde. BOP yoluyla bozulan, dağılan, yok olan insan yaşamları üzerine inşa edilen her ne olursa olsun, insanlığa huzur verebilir mi?